مشهدی سوره معروف به وایقانی (نامادری باباپورها)، خانمی با ادب کامل ، حافظ قران و احادیث ، پر حوصله و مهربان با همه

، به عنوان همسایه نمی شود او را معرفی کرد بلکه او را همخانه باید کفت که هر جا می رفت ومی نشست حامل برکات بود

و بس . حافظه او به نحوی بود که وقتی از مسجد برمی گشت تمام مطالب را مو به مو تعریف می کرد ، در صحبت هایش

بیهوده گویی نبود و در هر فرصتی  اقدام به اصلاح قرایت حمد و سوره خانم ها و بجه می کرد و آموزش قران ، نماز ،

اصول دین و فروع دین می داد. مورد احترام تمامی همسایگان ، در امور خیر پیشتاز بودو با هر کسی مصاحبت

می نمود واقعا یک آرامش خاصی به مخاطب خود منتقل می نمود.همسرش ( استاد ابوالحسن)در مغازه ای که

در کنار درب منزلش بود قاشق چوبی ، پارو ، جغجغه کودکانه از چوب می تراشید و ناصح خوبی بود.

یادش به خیر مرحوم باباپور فرزند آنها  مردی بود اهل کار و کاردان ، در جلسات قرانی که شبهای زمستان

در مسجد برگذار می شد تحت نام مقابله؛ آموزش قران می داد و از روی بخاری چوبی که بر اثر حرارت رنکی

متمایل به زنگ زدگی پیدا کرده بود با استفاده از کچ کلمات قرانی را هجی می نمود و آموزش می داد. در ایام محرم

مداحی می کرد . در اول سال نو یک کیسه چرمی در همان مغازه پدری اش برایم می دوخت تا عیدی های خودم را پس

انداز کنم . او بانی تعدادی زیادی ساختمان جدید الساخت در روستا بود.از یاد گارهای او هلالی های مسجد بود که در آن روزگار

معماران شهری هزینه های گزافی برای ساختن آنها خواسته بودند ولی وی با اندک هزینه ای  هلالی ها ( طاق دیس ها) را به شکل سابق

ساخت . فردی متدین بود. از بزرگان شنیده ام که وقتی ژاندارمی برای سربازی بردن وی به مغازه اش مراجعه می کند

ضمن قدرت نمایی در خواست رشوه نیز می کند که آقای بابا پور وی را با مشتی بر زمین می اندازد و

سلاح ژاندارم را به کمک دیگران از دستش می گیرد و با وصاطت دیگران سلاح  را

برگردانده و این امر باعث می شود مدتها  ژاندارم ها در محل حضور

نداشته باشند. قران شافی  این مرحومین.